Na de zomervakantie

Mijn neefje gaat na de zomer naar groep 4.
Lezen vindt hij moeilijk, net als zijn grote broer.
Waarschijnlijk heeft Kleine Neef net als zijn grote broer dyslexie.
Van de juf moet hij thuis ook lezen.
"Maar", zegt juf, "liever elke dag een paar bladzijden dan in een keer een half uur".

Van zijn moeder moet hij aan mij laten horen hoe goed hij het al kan. Met wat tegenzin leest hij een stukje voor.
Net als het voor mij spannend wordt, houdt hij ermee op.
"Goed gedaan hoor!" zeg ik. "En als je nou in je vakantie elke dag een beetje leest,
ben je na de vakantie nog net zo knap als nu. Ik zal je een geheim vertellen,
veel kinderen uit groep 3 vergeten te lezen in de vakantie.
En dan komen ze naar groep 4 en dan zijn ze het weer een beetje verleerd.
Maar jij niet, want jij leest elke dag!"

Tja, leesbevordering zit voorlopig nog in mijn systeem.
Niet omdat iets of iemand het erin heeft gestopt, maar omdat ik er heel erg achter sta.
Het zal nog wel even duren voordat ik mij geen biebjuf meer voel.
Maar hoe graag ik ook lees en dat aan anderen overbreng, misschien ga ik het wel verleren,
ik keer na de zomervakantie helaas niet meer terug, zoals mijn neefjes.
Niet naar de bibliotheek, niet naar de scholen, peuterspeelzalen en kinderdagverblijven. Niet naar de Biebwinkel, dit is mijn laatste Biebwinkeldag.

Welke baan ik ook ga vinden, ik zal mijn neefjes altijd blijven zeggen
dat ze lekker moeten blijven lezen. En de nog geen twee maanden oude baby van mijn vriendin zal ik boekjes blijven geven voor zijn verjaardag.

Ik kan dan niet meer beroepsmatig aanbevelen dat lezen leuk en belangrijk is,
maar privé zal ik altijd achter leesbevordering blijven staan.

Wie schrijft, die blijft. Maar wie leest, die beleeft.
 Ik wens alle kleine en grote kinderen, van 0 tot 100, veel leesbelevingen toe!

Barbara van Reijmersdal